EKART (ECKHART, i quajtur Meister Eckart), filozof gjerm. (rreth 1260-1327). Në Këln hyn në rendin domi-nikan, kurse më 1302 Bonifaci VIII e emëron doktor. U shkollua së pari në Paris, kurse më vonë predikoi në shu-më vise të Gjermanisë. Me dekretin e papës të vitit 1329 u mallkuan 28 teza të tij.
Mistik, që nuk pranoi ekzistencën mbinatyrore të perëndisë, por konsideroi se perëndia është e pranishme vetëm në brendësinë e shpirtit njerëzor, E. mendon se vetënjohja si ekstazë është njëkohësisht edhe njohje e hyjnisë. Të gjitha gjërat përmbajnë në vete vetëm aq sa janë vetë perëndi, kurse përcaktimi i tyre hapësinor dhe kohor nuk është kurrgjë. Duke kërkuar bërthamën e religjiozitetit të vet dhe të pikëpamjeve të veta në përgjithësi në devotshmërinë e thjeshtë dhe të drejtpërdrejtë, ai i drejtohet popullit dhe jo kishës dhe me një fuqi të ja-shtëzakonshme të fjalës e me talent punoi edhe për formimin e parë të të shprehurit filozofik në gjermanishte. Duke theksuar elementet mistike-intelektuale të tomizmit, E. në të vërtetë e shtroi tezën se oenia dhe njohja janë një dhe se çdo gjë që ndodh në botë sipas esencës më të thellë është të njohurit. Në planin etik, E. mendon se ushtrimet asketike, vërtet, nuk janë të këqija, ngase i largojnë shpirtërat nga gjërat tokësore, por më i mirë është të vepruarit me dashuri midis njerëzve.
Orientimi individualist i Ekartit, i cili e kundërshton universalizmin dhe dogmatizmin kishtar zyrtar, mban në vete bërthamat e atij humanizmi religjioz specifik, i cili më vonë do të bëhet karakteristik për shumë mendimtarë të Renesansës.

Veprat kryesore: Opus tripartitutn; Quaestiones; Predigten und Traktaten. Botimi kritik i veprave të tij doli nga viti 1936.